Greinar 

Í dag, 8. nóvember, er alþjóðlegur dagur gegn einelti. Einelti er ekki alltaf sýnilegt eða skipul agt. Það á sér stað meðal fullorðinna ekki síður en unglinga eða barna og getur haft djúpstæð áhrif á fólk á öllum aldri. Dulið einelti, einnig kallað óbeint eða andlegt einelti, getur verið svo falið að þolandi á erfitt með að skilgreina það eða lýsa því fyrir öðrum. Fólk sem tjáir sig um ofbeldi, misrétti eða spillingu upplifir oft félagslega útskúfun og skert tækifæri eftir að

Sjónvarpsserían Húsó var sigursæl á fyrstu Íslensku sjónvarpsverðlaununum og vann m.a. fyrir besta handrit og besta leikna sjónvarpsefnið fyrir árið 2024. „...en kannski eitt það sérstakasta við þessi sjónvarpsverðlaun er það að, hvað... þau verða ekki í sjónvarpinu?“ – Símon Birgisson ( Menningarvaktin, podkast). Ljósakrónan á myndinni er eins og Disney-prinsessu kóróna! Ég er afar þakklát fyrir viðurk

Þrátt fyrir að vera þakklát fyrir viðurkenninguna, hamingjuóskirnar og stolt af minni vinnu, er mér mikilvægast að varpa ljósi á þau kerfislægu vandamál sem liggja að baki Húsó , bæði fyrir og eftir tökur. Á tímum gervigreindar og upplýsingaóreiðu, þegar tjáningarfrelsi er allt í einu ekki lengur sjálfsagt, er vernd höfundaréttar mikilvægari en nokkru sinni fyrr. Svo virðist einnig sem ekki allir hlutaðeigandi í Húsó hafi fengið réttar upplýsingar. Í 4. gr. höfundaréttarlaga

Í tilefni þess að Íslensku sjónvarpsverðlaunin verða afhent í kvöld, langar mig að deila texta úr ritlistarnáminu mínu sem fjallaði m.a. um þættina Húsó, verkefni sem byggði á minni eigin reynslu sem nemandi í skólanum eftir að ég kom úr meðferð. Það skiptir mig máli að varpa ljósi á kerfislægan vanda sem snertir okkur öll á einhvern hátt og leggja jafnframt áherslu á mikilvægi þess að gefa jaðarsettum röddum pláss og segja sögur um bata. Markmið mitt með Húsó var að segja já

Í tilefni Íslensku sjónvarpsverðlaunanna sem verða afhent í næstu viku deili ég textabrotum úr sjálfsævisögulegum ritgerðum sem ég skrifaði í meistaranámi mínu í ritlist og mæli um leið með bókinni „Duna: Saga kvikmyndagerðarkonu“ sem kom út í fyrra eftir Kristíni Svövu Tómasdóttur og Guðrúnu Elsu Bragadóttur. Rannsóknir sýna að kvikmyndaiðnaðurinn hefur djúpstæð áhrif á viðhorf og sjálfsmynd fólks. Það er ekki síst úr sjónvarpi og kvikmyndum sem fyrirmyndir eru fengnar. Þ

Skilaboðin sem við höfum alist upp við í vestrænu samfélagi eru oft þau að það sé óæskilegt að eldast. Fólk reynir frekar að koma í veg fyrir og hylma yfir þá óhjákvæmilegu staðreynd, í stað þess að horfast í augu við fegurðina sem felst í hringrás lífsins. Oftar en ekki er litið framhjá elstu kynslóðinni, eða talað um hana sem vandamál, þegar hún mætti frekar vera í hávegum höfð innan samfélagsins. Ég mæli mikið með þessari frábæru heimildamynd eftir Yrsu Roca Fannberg sem s

Blendnar tilfinningar fylgja þeirri táknrænu tilviljun að brautskráning mín úr meistaranámi í ritlist við Háskóla Íslands skuli bera upp á sama dag og kvennaverkfallið. Í ritlistarnáminu, sem hefur verið mér innblástur, næring og skjól síðustu árin, hef ég skrifað mikið um jafnréttismál, kynbundið ofbeldi, áhrifin sem sögurnar í menningunni okkar hafa og höfundarétt. Ég skrifaði m.a. þættina Húsó sem einstaklingsverkefni í náminu, en í vikunni var tilkynnt að serían fékk fle